Jak otrąbiły wszystkie media "głównego" nurtu w Wersalu odbyła się niedawno konferencja krajów "twardego jądra" UE czyli inaczej krajów "pierwszej prędkości". Były ich 4, Niemcy, Francja, Włochy i Hiszpania. Nieobecność Polski na owym spotkaniu ma być dowodem na marginalizację naszego kraju. O Francji pisałem ostatnio, dzisiaj o Włoszech. Na początek dług włoski: http://www.nationaldebtclocks.org/debtclock/italy.
Robi wrażenie, prawda?! Od razu widać, że to "twarde jądro", no, może po prostu zwyczajnie spuchnięte. Opuchlizna niekiedy bywa bardzo twarda. Włochy dzisiaj muszą płacić średnio 2,31% za swoje obligacje, o 1,88 punktu procentowego więcej niż Niemcy. W przeszłości płaciły wyższe odsetki, ale wtedy miały własna walutę, która mogła się dewaluować, obniżając tym samym realną wartość wyrażonego w niej długu publicznego. Dzisiaj muszą kierować się interesami najsilniejszego kraju w strefie euro czyli Niemiec. No, ale mają "swojego" człowieka w Europejskim Banku Centralnym: Mario Draghi. Gwoli ścisłości, część Włochów od dawna uważa, iż Mario Draghi jest przede wszystkim człowiekiem Goldman Sachs, ale jak wiadomo "sfrustrowani nieudacznicy" trafiają się wszędzie.
Polska pod pewnymi względami jeszcze niedawno była bardzo podobna do dzisiejszych Włoch: też mieliśmy bardzo wysokie bezrobocie, zwłaszcza wśród młodych. I podobnie problem "rozwiązywała" emigracja. Skalę patologii uwidacznia zaprezentowany ostatnio na stronie Corriere della Sera pakiet zdjęć ilustrujących konkursy na stanowiska w sferze budżetowej. Budżetówka gwarantuje we Włoszech dość dobre płace i dobre warunki pracy. I co najważniejsze: gwarancję zatrudnienia w przyszłości. Nic więc dziwnego, że na takie konkursy zgłaszają się tłumy chętnych, co uwiecznił pewien fotograf:
http://www.corriere.it/foto-gallery/cronache/17_febbraio_26/palasport-cinema-palestre-luoghi-concorsi-pubblici-f287cbfe-fbf4-11e6-8717-6cdb036394a5.shtml
(Z uwagi na obawę o naruszenie praw autorskich nie przekopiowałem samych zdjęć i Czytelnik musi sam obejrzeć je na zalinkowanej stronie.)
Sesje wypełniania testów dla kandydatów odbywają się więc z konieczności w halach sportowych, kinowych czy gimnastycznych. O ile przybycie 3387 kandydatów do szkoły lotniczej (pierwsze zdjęcie), o tyle 1099 kandydatów na 1 (jedno) stanowisko sanitariusza może być powodem do głębszej refleksji... Jeden mój znajomy (Polak) opowiadał mi, jak to kiedyś starał się o stanowisko inżyniera w fabryce i musiał konkurować z blisko tysiącem innych chętnych (w roku 2004). Potem jako jeden z pierwszych udał się do UK, gdzie po kilku miesiącach miał już pensje kilka razy wyższą i gdzie psycholog nie wypytywał się go przez 15 minut dlaczego aplikuje na tę posadę! (żeby nie chodzić głodny i obdarty albo siedzieć na garnuszku rodziców, kretynie jeden!).
Na trzecim zdjęciu ponad 8 tysięcy chętnych na 14 (czternaście) stanowisk w policji, następne to 534 kandydatów na 4 posady w wodociągach czy 2813 kandydatek na 12 miejsc pracy jako przedszkolanka. Zaiste, daleko nam do tej Unii pierwszej prędkości.
A dzisiaj przeczytałem wywiad w Włoszką Sabiną Berettą, dzisiaj profesorem na Harvard University (USA). Kieruje zespołem 17 ludzi i prowadzi badania nad schizofrenią. W swej rodzinnej Catanii nie mogła znaleźć pracy, w desperacji kandydowała nawet na ... woźną na jednej z uczelni, ale przegrała ze swoją koleżanką ze studiów. Zmuszona koniecznością znalazła stypendium w USA i tam zrobiła karierę: https://www.hms.harvard.edu/dms/neuroscience/fac/berretta.php
Autor wywiadu z panią Profesor konkluduje gorzko: jest specjalistką w dziedzinie schizofrenii, być może powinna przenieść się do swej ukochanej Catanii, tu będzie miała sporo materiału ludzkiego do badań, zwłaszcza wśród biurokracji.
Myślę, że i w Polsce też by wiele ciekawych obiektów znalazła... Może i Nobla by dostała...
